Johannes van Dam

14/02/2016

Hij kon het zo mooi vertellen, Johannes van Dam. Als hij mooie gerechten beschreef, liep het water je in de mond en als hij een slechte ervaring verwoordde, rilde je mee met de horecaondernemer, die de toorn van Johannes over zich afgeroepen had. “Het vlees blijkt een vliesdunne lap (hooguit zes millimeter) te zijn, die natuurlijk niet saignant - wat bij zo’n dunne lap helemaal niet mogelijk is - maar eigenlijk ‘doorgeslagen’ is. Bovendien zijn de grillstrepen bitter, omdat de grill duidelijk niet goed schoongemaakt is. We laten het geheel grotendeels liggen, in zijn plasje fabrieksmatige pepersaus (€18,45).”

Johannes van Dam had een hekel aan alles wat nep was. Ik denk dat hij zou gruwelen van restaurants die vrolijk op de gevel melden dat je er pizza en steaks kunt eten. Als liefhebber van authenticiteit zou van Dam daar niet naar binnen gaan. En als hij dat wel zou doen, zou hij er een vinnige kritiek over hebben geschreven. De betreffende horeca ondernemer zou daar echter geen slaap door missen, want die richt zich niet op mensen die op zoek zijn naar een authentieke eetervaring en toeristen lezen geen Nederlands. 

Er is niets mis met restaurants die populaire happen bieden aan toeristen, die hun magen willen vullen tegen lage kosten. Maar het is in de binnenstad heel veel van hetzelfde, want er wordt niet naar originaliteit gestreefd. Ze bieden allemaal hetzelfde en zetten dan zo’n meisje, dat zich staat te verkleumen met een menuutje in haar blauw wordende vingers, voor de deur om de klanten naar binnen te praten. Voor mij als Amsterdammer is dat een teken dat ik dat restaurant moet mijden. Mijn verwachting van de kwaliteit van een toeristenrestaurant is laag, omdat ik denk dat ze zich richten op een eenmalige klant, waardoor ze niet gemotiveerd zijn om kwaliteit te leveren.

Als het ene na het andere restaurant in een straat toeristisch is, dan zal ik, en met mij veel Amsterdammers, die straat gaan mijden en dan ontstaat het probleem dat “reddewinkels.amsterdam” probeert te adresseren. Want dan worden de authentieke restaurants, die zich in dezelfde straat bevinden, in hun bestaan bedreigd omdat er geen Amsterdammers meer langslopen. Als zij het niet meer redden, dan neemt de monotonie nog verder toe als daar horecagelegenheden voor in de plaats komen, die weer meer van hetzelfde bieden. En dat versnelt het proces van de ondergang van de authenticiteit en het karakter van de binnenstad.

Ik weet dat mensen zeggen, dat is de marktwerking dus dat moeten we maar accepteren. Ik begrijp dat er een marktwerking is, maar ik vind niet dat we alle nadelen daarvan klakkeloos moeten accepteren. Het is een politieke discussie, die wij als Nederlanders als geen ander productief kunnen voeren, met al onze ervaring met polderen. Het stadsbestuur moet naast de belangen van vastgoed eigenaren,  de belangen van ons bewoners vertegenwoordigen, een gezonde lokale economie faciliteren en wat mij betreft het aanzicht van de binnenstad bewaken. De petitie Red de Winkels Amsterdam hoopt bij te dragen aan het vermogen van het stadsbestuur om het aanzicht van de binnenstad te besturen, want je kunt wel een rode loper uitleggen, maar met een dergelijk platte commerciële exploitatie ernaast, is dat een vlag op een modderschuit.

Ik heb de Petitie Red De Winkels Amsterdam getekend

omdat ik woon, werk en winkel in Amsterdam

Anna van Nouhuys

Amsterdam, wat heerlijk dat ik hier mag wonen

31/01/2016

Eigenlijk mag ik ze wel, die toeristen. Ik vind het leuk dat mensen uit de hele wereld komen kijken waar ik woon, werk en winkel. Ik help ze dan ook graag door een fotootje van ze te maken met hun telefoon zodat ze er allemaal op kunnen of door ze de weg te wijzen als ze hevig staan te turen naar een half verregende kaart. Natuurlijk kan ik me wel eens aan ze ergeren: ze lopen tien keer langzamer dan een Amsterdammer; ze staan plotseling stil om iets te fotograferen en ze kunnen niet fietsen. Allemaal dingen die mij een beetje hinderen in mijn tochten door de stad. Maar ik waardeer het wel dat iemand een gevel als iets bijzonders fotografeert, terwijl die mij dagelijks op het netvlies staat. Dat maakt mijn dagelijkse beelden weer een beetje bijzonder en dat draagt bij tot mijn beleving van de stad: Amsterdam, wat heerlijk dat ik hier mag wonen.

Het is logisch dat winkeliers en ondernemers in de horeca bedrijven willen starten waarmee ze kunnen profiteren van het, in de laatste jaren sterk toegenomen, aantal toeristen dat onze stad bezoekt. Maar dat er de laatste jaren iets is misgegaan is wel duidelijk. Er zijn wel heel veel winkels en horecagelegenheden bijgekomen die zich uitsluitend richten op de low budget toerist. Winkels en horecabedrijven waar ik al jaren kwam zijn verdwenen en de vrijgekomen panden worden bevolkt door het low budget klant, hoge marges bedrijfstype. Het beeld dat ik heb van de binnenstad wordt er meer en meer door bepaald. Mijn kleinkinderen zijn verdrietig dat ze geen boterhammen met Nutella meer van me krijgen, maar ik kan het niet helpen hoor, ik kan geen pot Nutella meer zien! En ook de lucht van die wafels, die ik overigens meer met België associeer dan met Amsterdam, komt me de neus uit.

Ik hoop dat de kwaliteitsbewuste toeristen nog te veel afgeleid zijn door onze prachtige gebouwen en grachten om te zien hoe plat commercieel de stad aan het worden is. Anders vrees ik dat zij zich net zoveel ergeren aan het teveel van hetzelfde, als ik dit deed in Venetië met al die vreselijke maskerwinkels en dan komen ze niet meer terug.

Het is uit de hand gelopen en er moet iets gebeuren voordat het nog verder uit de hand loopt. Ik wil het kunnen denken, zonder mezelf voor de gek te houden: Amsterdam, wat heerlijk dat ik hier mag wonen!

Ik heb de Petitie Red De Winkels Amsterdam getekend

omdat ik woon, werk en winkel in Amsterdam

Anna van Nouhuys